Some People Have Real Problems

Duygularımı yoğun yaşamak ama onları aynı yoğunlukla ifade edememe gibi bir sorunum var.Bunu sorunun gerçekten büyük olduğunu kanıtlamam için hayatımdaki diğer insanlarla konuşmanız gerekecek.Onları sorarsınız Asutay’ın ne sorunu var diye? Şöyle cevap vereceklerdir: Bence yok ya da kendi de bilmiyor.Oysa ki biliyorum yalnızca ifade etmekte epey zorlanıyorum.
Ama deniyorum , epey başarısızım ama deniyorum…

Açılay’ı ele alayım o halde hazır kapımın arkasında çılgınca böğüryorken.Ahlaksızlılığın ve çirkefliğinin sınırları yok.Dolayısıyla onun tüm iğrençliklerinin karşısında sınırları kalkan olarak kullanmanız olanaksız.Size sınır tanımadan saldıracak ancak sizin savunmanızı kesinlikle kısıtlayacaktır.

Açılay’ı elbette ki sevmiyorum. İnsanın onun gibi insanları hayatına sokmak istemesi pek mazoşist bir tavır olur.Bencilliği mide bulandırıyor.Varlığı rahatsızlık verici.Tıpkı kulağınızın tibinde vızıldayan ,ilk baktığınızda sizde at boku imgesini hatırlatcak bir sinek gibi.İşte Açılay’ın o sinek gibi bir anda küçülmesini ve sesinin anca bir vızıltı kadar duyulabilecek bir desibele küçüldüğünde onu ayağımın altına alıp yavaşça (evet , gayet yavaş) ezmek istiyorum.Bu eylemlerimi kesinlikle sakin bir şekilde yapmak isterim ayrıca.

Açılay’la ilgili hislerimi bir paragrafla anlattım.Ancak Açılay bundan çok daha azı.Nihayetinde insan varlığının en yüzeyindeki bölgelere, kesintili olarak hitap ediyor.Tahmin edilebilecek kadar basit davranışlar sergilemekle beraber insanı şaşkınlığa uğratacak kadar adi ve umarsız olabilyor.Ama napayım, kendisiyle en azından bir sene daha yaşamak zorundayım.

Açılay’ın üstüne bir paragraf yazacak kadar ona karşı birşeyler - ne olursa olsun- hissettiğime göre onun varlığını kabul ediyorum.Ama kendime yaptığım en kötü şey de bu zaten.Şimdilik daha huzurlu bir hayat için onun anlamsız , uçucu ve bilinçten uzak hayatını uzaktan izliyor, bana karşı saldırılarını üç boyutlu bir filmin animasyonları gibi izliyorum.