Haftalık - Will Cotton

Şekerlemelere ve "tatlı şeyler"in dünyasına takıntılı

Popüler kültür simgelerinden Katy Perry

Bayram Günleri

Ankara'nın -en azından Tunalı Hilmi civarının- pek de kalabalık olmadığı şu günlerde, biz Ankaralılar Bayram sevincini bedava otobüslere binerek kutluyoruz. Havanın güzel olmasından yararlanıyoruz. Güneşli ve hafif rüzgarlıydı mesela bugün, tatlı bir havaydı yani.

Carla Bruni - L'Amoureuse

Haftalık- Robert McGinnis

Merhaba

Merhaba Blog,

Belki hayatımın en fit ve en cool döneminde değilim ama yine de kendimle ilgili birkaç düşüncemi dile getireceğim.
İnsan kendini bir şeye gerçekten yakın hissedebiliyor. Eylemsizliğini korumak ve yakınlık hissiyatını muhafaza etmek isteyebiliyor. Ben yapabiliyorum bu tarz eylemleri zaman zaman. Ancak eylemsizliğimi korumak ve karar alma sorumluluğuna girmemek adına, son 2 senede kendime hiç vakit ayırmamam, kendime çok yüklenmem, kişilik özelliklerimden ve insani doğamdan kaynaklanan endişe, korku ve isteklerimi kusur ve düzeltilmesi gereken hatalar gibi görmem beni bunaltmış sanırım. Bunaldım biraz sanırım.
Sevdiğim insanları seviyorum :)

Diana Krall, Live in Paris- A Case of You

Duygulara hitap eden bir şarkı.

Turşu ayıklamaktan ve bal yapan makinelerin başında durmaktan kafam karman çorman oldu. Hiç mutlu değilim. Bu durumun mutsuz olmanın en zahmetsizce yaptığım işlerden biri olmasıyla hiç alakası yok. Mutsuzum işte.

Bugün yelken yarışları mı ne vardı böyle yabancı bir kanalda. Yarışın en favori gösterilen adamı, birinci olamamış, hatta kötü bir derece almış sanırım. Adam cool cool, "Her yarışta yaptığımdan farklı bir şey yapmadım, bu sefer işe yaramadı." dedi. Adama sinir oldum. Çok coolsun yeah. Dingil.
Yarın antrenöre yarış çekmeyeceğimi söyleyeceğim ve böylece bir yarışçı olarak kürek hayatım sona ermiş olacak. Öyle.
İnsanlara ve karşılıklı iletişime olan inancım tamamen çürümüş durumda. İnsan ilişkilerinden meddet uman tüm insanlara şöyle demek istiyorum: Yapıyorsanız para kazanmaya, kitap okumaya devam edin. Şimdiki aklım olsa öyle yapardım. İkili ilişkilerin de bir olayı yok. Duygusal insanların sömürülmesinden başka bir boka yaramıyor. Toplumsal ihtiyaçlar, bilmemler neler falan, bok.

Grimes - Crystal Ball (Music Video)

http://www.myspace.com/boucherville

Gözlemlerim - Kız grupları

Irkçılık ya da seksizm hakkında çok fazla düşünmem aslında. Bu durum da, dünyamızda varolan uygunsuz ve olumsuz durumlara kayıtsız kaldığım izlenimi yaratabilir. Gerçi biraz öyleyim, hatta kayıtsızım. Odtülü feministlere biraz gıcık oluyorum hatta. Trip başka bir şey değil.

Bu aralar bölümümde sıkça vakit geçirmem dolayısıyla, tüm hafta boyunca kız gruplarının ve çeşitli kız muhabbetleri etkisinde kalarak, kızlar nasıl canlılardır diye kendime sormadan edemedim. Şu sonuçlara vardım:
-Herkes güzel değil. Bakımlı olmak ya da olmamakla da alakası yok. Bir kızın havası olmalı. İlle de farklı olması bile gerekmiyor. Sadece olması gereken bir şey olması lazım. Genelde gözlemleyemedim.
-Çok kız, çok çıkar çatışması demek, hafta boyunca çatışmalar çatışmalar...
-Bence kızlar iyi çünkü daha az kıllılar ve daha küçük burun ve kulakları var.
-İyi bir insan olmak, kızlarda olması daha hoş olabilecek bir şey olabilir.
-Bütün kızların bir şeyi çok değerli, anlamadım gitti.
-Kızlarla kurulan ilişkiler hangi noktadan sonra kötüye gitmeye başlıyor anlayamadım. İlişkinin hangi noktada stabilleştiğini kavramak hakketen çok güç.
Ben de kız değilmişim gibi konuşuyorum ama bunlar da gözlem sonuçta. Görmesek yazmayız heralde.

CocoRosie - Beautiful Boyz

Gaylere hitaben yazılmış, hoş bulduğum bir şarkı

Oh Land - Wolf & I (Live)

İnsanın hayatta yapabileceği en kolay şeylerden biri nerede olduğunu kollamak sanırım. Ancak pek zor bir şey var ki, o da sahip olduğunuz konumunun (fiziksel ve mental lokasyonun) sizi götüreceği yere karar vermektir.

Son zamanlarda özellikle yapmaya çalıştığım bir şey var. Sanki yaşadığım habitatın içine bir anda düşmüş de, insanları ilk defa görmüşüm gibi yapıyorum. İlk izlenim evresinden önceye dönmeye çalışıyorum. Çoçukken konuştuğumuz dil için yapardım, sonra da sözlerini anladığım ingilizce şarkılar için falan yapmaya sanırım. Bazen aynaya bakıp sanki ilk defa görmüşüm gibi yapıyorum. Bir garip oluyorum tabi ama çok kısa süreliğine tabi ki. Etrafımdaki insanlara hiç tanımamışım gibi bakmaya çalışınca, çok acayip hislere kapılıyorum. Hissizleşiyorum bir miktar sanırım, bu da benim için epey acayip bir şey.

Bu deneysel(!) çalışmamdan sonra, yaşanılan deneyimlerin insan kişiliğine ne ölçüde katkı sağladığı üzerine birazcık düşündüm. Hala düşünmekteyim.
Sanatı sanat olarak irdelemeye çalışan, akımların ürünleri (yapıtları), şu modern sanat eserleri diyebileceğimiz acayip şeyleri oluşturuyor(Bkz. Fluxus). Sanat olgusunu tamamiyle estetikten, dilden, gelenekten genel anlamda tüm deneyimlerden ayırmaya çalışıyorlar. En nihayetinde garip şeyler oluyor. Onları da acayip buluyorum.

Rihanna' nın renkli halleri çok hoşuma gidiyor. Kadınlarımızı, kızlarımızı kesinlikle spora çağırıyorum.

Sevgili Blog

Şu an şu sims 1 de, "fun" ı en hızlı arttıran, göze takılan smülatörümsü-oyuncakımsı bir şey vardı ya onu takıp, şu dönem bitene kadar onla gezmek istiyorum. "Fun" ım hep dolu olsun, hep yeşil olsun.
Şöyle ki;

Şu an bir tabak mantı yesem "hunger" ımın %20'si, bir tabak profiterol yesem %50'si, kocaman bir bardak portakal suyu içsem hepsi dolar. Pek acıkmamışım sanırım. Susamışım.

Efendime söyleyeyim, Avusturalyalı bir sörfçüye komple masaj yaptırsam "comfort"ım %100 e yakın dolar. Hepsi dolmaz, öyle bir rahatlık yok çünkü.

Sonracığıma, şimdi blog yazmayı bırakıp hemen yatsam ve 8'de kalksam "energy" imin %70'i, ders çalışıp 8'de kalksam %40'ı, ders çalışıp, uyuyup, rüya görürsem %30 'u dolmuş olur. Şimdi direk yatacağım.

"Social" kısmına geldim. Bu saatte kimi arasam "social"ım azalır, bize kimse gelmesin zaten, bartiatus hanesinin yakışıklı şampiyonlarının, P&G üst yönetim kurulunun, kürek olimpiyat şampiyonu bay ve bayan ekiplerinin, tüm kız arkadaşlarımın davetli olduğu bir partiye gitsem "social" ımın %70'ine yakını dolar. Alt limitim %60 falan zaten yane.

"Fun". Şu an barımı yeşil bölgeye yaklaştıracak 100% fantezi olmayan bir etkinlik bulamadım.

Son olarak "environment" barım, bir adet güzel döşenmiş bir ev, bir adet John Currin tablosu, bir vazo orkide ile tamamen olmasa da bir miktar dolar diye düşünüyorum.

Diğer teknik mod seçenekleriyle ilgili yorum yapmayacağım. Bazı şeyler bloga yazılmaz çünkü.

Evet, blog. Ne zaman "sevgili blog" la başlayan yazılar yazmak istesem şöyle düşünüyorum:
Günlerin nasıl geçtiğini anlamamız için yalnız olmamız gerekir. Günü hakkında yorum yapan insanlar yalnız ve über insanlardır.

Air - Cherry Blossom Girl

Bir zamanlar Asusşüperitus diye biri varmış. Ne olduğunu kimse bilmiyormuş. İki bin metreyi üç dakikada kürek çekerekten bitirir, Büyük Süperşinasus Gölü'nün otuz kilometrelik çevresini, otuzbir dakikada koşarmış. Hem içinden, hem dışından süperce dahil otuz sekiz dilde duygularını ve düşüncelerini o kadar iyi ifade edermiş ki, süpercikler (Asuş'un etrafındakiler) ona " Asusum, dediğin her şeyi o kadar iyi anlıyorum ki, neden benim yerime de konuşmuyorsun?" dermiş. Derler ki, Asusşüperitus onlar yerine de konuştukça şarkılar çalar çalar hiç susmaz. Herkes kulaklarını keser dinler.
Asusşüperitus'un çok sevdiği bir sürü dostu varmış. Hepsiyle durmadan beş ışık yılı görüşmüşlüğü vardır. Asusşüperitus'un bir de çok sevdiği bir şey varmış. Işık parıltısıymış sanırım o. Asusşüperitus "Yanımda duracağına midemde dursun" demiş. Işık parıltısını yutmuş. Üstüne soğuk su içmiş. O gün bugündür ayrılmamışlar.
Neyse günlerden bir gün Asusşüperitus'un yaşadığı Ahasuş ülkesi ortadan ikiye çat diye bölünmüş. Her yere trip yağmaya başlamış. Asusşüperitus önce kabuğunu üstüne örtmüş sonra da hemen evine gitmiş, ama çok geçmiş, hasta olmuş bir kere. Doktor acı teşhisi koymuş, "Sen ileri derecede duygusallaşmışsın" demiş. Asusşüperitus hemen çelişkiye düşmüş, akabinde o da ortadan ikiye çatlamış. Aradan üzüntüler sızmış. Asusşüperitus " Noluyor alla alla,kötü hissedeyim" demiş. Eskiler derler ki, Asusşüperitus kötü hissetti mi, bütün tatlılar biter ve tüm kızların bacakları uzar.
İşte bu Asusşüperitus'un hikayesinin bir kısmı. Bööööööö

Stereophonics - I`m Alright

Yazayım

Öhöm, yazıyorum.
Çok uzun zaman konuşmadığım birine selam vermiş gibi oldum. "Neden oldu bu şimdi?" gibi bir hisse de kapıldım. Neyse ki yalnızca bir blog bu. Gerildim biraz sanırım. Hehe

Yazmadığım sürelerin bir kısmında değişik yerlere gittim, geldim. Şimdi Ankara'dayım. Çok da
iyiyim ve de şundan eminim:
İnsanlar dünyaya iki görev için getirildi. Birincisi kendisinden emin olmak, diğeri de her kuşun etini yemek, daha çok sevişmek yani.

Yazasım kaçtı. Pek iyiyim. Neyse müzik ekleyeyim.

Haftalık- Bridget Riley

Haftalık- Cycles and Seasons- Cy Twombly

Planlı ya da Kontrol Manyağı

Yılın bu zamanları yerimizde şöyle bir sayıp neleri arkamızda bıraktığımızı görmek için çok uygun bir dönemdir. Benim gibi öğrenciler de anlayacaklardır ki, akademik dönemin sonu pratik ve günlük anlamda birçok şeyin de sonu olabiliyor. Sabahları zorla uyanma, okulda delicesine donma ve Ankara insanlarının her türlüsünden nefret etme gibi belli başlı eylemleri gerçekleştirme zorunluluğunun resmi olarak bitmesi anlamına geliyor.

Okuldaki her türlü topluluktan kesim bu heyecanı aynı anda paylaşırken, ben hayatımda pek fazla şeyin değişmeyeceği kanısındaydım. Şöyle ki, ben zaten her sabah kahvaltımı sıcacık evimde, gazete okumadan yapmıyor, dönemin yarısından uzun bir süre de sabahki derslere gitmeyi pek tercih etmiyordum. Kendimi yapmaya layık gördüğüm işe adamak kaygısıyla ancak canımın istediği derse, istediğim kadar ilgi gösteriyordum. Zaten pek de yüksek olmayan konfor seviyemi bu şekilde korumaya hakkım olduğunu düşünüyordum. Çeşitli ailevi sıkıntılar geçirdiğim bu dönemde aldığım bu karar, daha da önem kazandı ve hayatımda yürürlüğe girmiş oldu.
İşte bu nedenlerden dolayı, hayatımdaki tüm sınavlara, ancak olmak istediğim kadar hazır olduğum durumlarla girdim ve tüm sınavları verdiğimde kendimi tam da olmak istediğim gibi hissettim: Yorgun, memnun ve bir sonraki aşamaya hazır.

Kendimi böylesine tamamlanmaya yakın hissettiğim o anlarda bir şey oldu ve bu hissiyattan uzaklaşmaya başladım. Olay şuydu: Hayatta tıpkı bu akademik dönemler gibi dönemler başlayıp bitiyordu. Size bir sene önceden hangi gün başlayacağınız ve hangi gün bitireceğinizi söyleyen bir akademik takvim ve derslerinize ne kadar zaman ayıracağınızı gösteren bir ders programı vardı. Ancak iş, hayatımızda başka olayların süre geldiği diğer dönemlere geldiğinde kimse size “başla” ya da “dur” demiyordu. Kişiliğin ve hayatın bir parçası olabilecek bir spor dalının yalnızca spor olmaya başlaması için birinin size “ Bırak artık şu küreği” demesi yetmez. Ya da ilişkilerin karnesinin verildiği bir ara dönem yoktur, ne zaman biteceğine bazen iki kişi bile karar veremez.

Tam da bu noktada merak etmeden duramadım: Üniversite bittikten sonra artık hayatımızı bizim yerimize kolay yönetilebilen minik parçalara ayıracak başka insan ve kurumlar olmayacak mıydı? Belki de artık “dönemler” çağı bitmişti, bundan sonra ne zaman başlayacağımıza ve nerede bitireceğimize biz karar veriyorduk. Soru şuydu: Mutluluk, daha kolay yönetilebilen küçük hayat parçaları mıydı? Mutlu olabilmek için hayatımızın kontrol manyağı mı olmalıydık?

Cevabı nerelerde aramam gerektiğini biliyorum ve yarı yıl tatilini bu tip boş işlere harcamayı düşünüyorum.

Resme göz atın.

Lanetlenmek

Ömrüm boyunca sadece yemek yemek istemeyi istemeye lanetlendim sanırım. Hayatımın en yüksek kilolarında saçmalamaktayım. Özel herhangi bir durum, fazladan bi boşluk/doluluk hiç bir şey yok. Tartıyı doğru söylediği için seviyorum. Bö.

2011 , yengeçler, sloganımız

İnsan nelerden korkar? Beraber yaşayamayacağı gerçek olan herşeyden. Ancak bir şeyden korkmamız , dolayısıyla reaksiyon vermemiz onu gerçek yapmaz mı? Aslında korktuğumuz şeyler koca bir köpekbalığı ya da bilmem ne olmadıkça onları yaşatmaya devam etmiyor muyuz? Hatta özelliğimiz korkumuza her daim sahip olmamız oluyor. Kaybetmekten korktuğumuz insanları her gün kaybediyoruz mesela . Umrumuzda olmayanlar bir gün var bir gün yok oluyorlar halbuki.

Jean Paul Satre, sanatçılar için şey demiş: " Ne yapmak istediğini o bilir, biz bilmeyiz; ama ne yaptığını biz biliriz, o bilmez." Lanet olası insanlar ne yapmak istediklerini de bilmiyorlar, ne yaptıklarını da. Düşündüğüm şeylerin yarısının ana fikrinin (tamlama tamlama) farkındalıktan yoksun insanlar ve yaptıkları üzerine olmasına şaşmamalı.

Ezgicim bugün genel mutluluk skalasını 3 bölümde şekillendirdi: "Para: 0/200TL, sevgili: 0/0(tanımsız hehe), akademik başarı 18/100, öf hepsi boktan, mutsuzum galiba." Galiba mı? İlginç olan şu ki Ezgi mutsuz falan değil, ne süreyle böyle yaşar bilmiyorum. ( ya da biliyorum, parası olursa sonsuza kadar ) Her gün binlerce çocuk kesiyor, her partide dirty dance ler yapıyor, 28 günde bir de depresyona giriyor. Bence çok makul.

Cy Twombly ada bak.

İlk fırsatta bir kara tahta, orkide, mp3 çalar ve spor malzemesi almak istiyorum. Bakalım.

"aklını kullan bihter"

Haftalık- Bugünün evlerini böyle farklı ve çekici kılan nedir?, Richard Hamilton